ÜCRET

     Merhaba sevgili okurlar, içinde bulunduğumuz şu soğuk günler de, (ki bu hem mevsimsel hem de manevi bir soğukluk) yardımlaşma ve yardımlaşmanın önemi hakkında birkaç kelam edip güzel bir hikaye paylaşmak isterim sizlerle?

     Genellikle ifade edildiği gibi İslamiyet bir yardımlaşma dinidir. Kuran-ı Kerim?den öğrendiğimiz bu gerçeği tatbik etmek, duyarlı ve özverili olmak hem insanlık hem de Müslümanlık görevimizdir. Cenâb-ı Hakk: ?İyilikte ve kötülükten sakınmakta birbirinizle yardımlaşın, günah ve düşmanlıkta yardımlaşmayın.? buyuruyor. Bu bilinç içerisinde olabilmek ümidi ile?

ÜCRET?

     Soğuk bir kış gecesinde eve dönerken, sarhoşa benzeyen bir adam gördüm. Bir sağa bir sola yalpalıyordu ve yanındaki direğe sarılmıştı. Bir vitrine bakıyormuş gibi yaparak, göz ucuyla onu seyrettim. 30 yaşın üzerinde olmalıydı. Üstü başı temizdi. Yanından geçen bazı kişiler, yüksek sesle konuşarak içki içmenin kötülüğünden bahsediyor, bazıları da alay edip gülüyorlardı.

     Yavaşca yanına gidip, ?İyimisiniz? Bir ihtiyacınız var mı?? diye sordum. Dudaklarından iniltiye benzeyen tek  bir kelime çıktı. ?HASTAYIM..? Düşmemesi için bir kolumu beline dolayarak taksi beklemeye koyuldum. Akşam vakitlerinde kesilen kar yağışı tekrar başlamış ve yavaş yavaş buzlanmaya başlayan yollarda, birbiriyle yarışan sokak köpekleri dışında bir hayat emaresi kalmamıştı. Araba bulmaktan ümidimi kestiğim sırada, yanımda bir taksi duruverdi. Şöföre durumu anlatarak acele etmemiz gerektiğini söyledim. Hastamızı arka koltuğa yatırarak hastaneye götürdük ve verilen serum tamamlanana kadar başucunda bekledik. Nöbetçi doktor, hastayı donmaktan kurtardığımızı ifade ediyor, genç adam ise henüz konuşamadığı için bize bakıp gülümsemekle yetiniyordu. Şöförde yanımdaydı. Hastamız bir süre sonra kendine geldi. Onu tekrar arabaya bindirip evine götürdük.

     Hastamızın eşi, onun sık sık şeker komasına girdiğini bildiğinden müthiş bir paniğe kapılmış ve oğlunu da alarak sokağa fırlamıştı. Bizi görünce koşarak yanımıza geldiler ve büyük bir sevinç içinde kucaklaştılar. Saatlerce süren yorgunluğumuzdan eser bile kalmamış, bize nasıl teşekkür edeceğini şaşıran o ailenin mutluluğu karşısında gözlerimiz dolmuştu. Ellerimize sarılarak bizi uğurladıklarında, şöföre borcumu sordum.

     Başını sallayarak ?Borçlu değil, alacaklasın dostum!..? dedi. ?Çünkü böyle bir iyiliğe beni de ortak ettin. Ama belki de 20 yıldır ağlamayı unutan bir adama bu güzel duyguyu hatırlattığın için, alacaklı duruma düştün??

    O mert adamla kucaklaşıp ayrılırken, gecenin ayazını hissetmiyor ve evime yürüyerek dönmek istiyordum. Kim bilir? Belki de yolumun üzerinde, yardımımı bekleyen bir insan daha bulabilirdim.